نصف بیشتر سریال یونگ پال به دنبال جو سامدال در حال متر کردن جیجو هستن…😅

از همین تریبون میخوام بگم چو سامدال خر شانس خوش بحالت همین

یه وقتایی خوشحالم که یه عالمه سریال قشنگ دارم که ندیدمشون توی این زمان که واقعا سریالا مزخرف شدن من چیزی برای دیدن دارم و این سریالم به تازگی شروع کردم واقعا قشنگه

عرررررررر😭😭😭😭عععععععرررر😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
خیلییییییییی قشنگ بود وای😭😭😭😭😭
یونگ پیل سام دال، من عاشقشون شدم😭😭😭
بعد آقا وای
خود بازیگری جی چانگ ووک این بسر چه طوری اینقدر بینظیره؟😐
یعنی فکر کنی کلی نقش ها و ژانرهای مختلف بازی کردی و عجیب پشم ریزونه این بشر، این بشر به طرز عجیبی خفنه😭هم خودش هم بازیش
وای لبخنداش طرز نگاهش صداش طرز حرف زدنش …😭😭😭😭😭
شین هه سانم که اصلا پوففف بمب بمب
چه قدر خفن این دختر چه قدر خفنه🙂🙂😭
بعد آقا من پشت صحنه ها هر لخطش رو هزار بار میدیدم😭😭
کاش مثلا فصل ۲ داشت
فکر کنین چی میشددد😭
این دوتا خیلیییییی خیلییییییییییییییییی بهم می اومدن 🙂🙂😭😭

داشتم از هیجان و ذوق میترکیدم

وای دلم واسشون تنگ شده. دانلود یکی مثل یونگ پیل :”»

سریال قشنگی بود باهاش زندگی کردم به جز غم های ما و دهکده چاچا و مامان بد اگه سریال روستایی میشناسین معرفی کنین

چقدر این سریال قشنگ دل نشین و گرم بود با تمام چالش‌ها و از تماشاش لذت بردم، و ووکی دوباره و دوباره و دوباره ثابت کرد که چقدر بازیگر توانمندی

تبریک به ووکی عزیز و همه ووکی لاورا امروز ووکی جایزه بهترین بازیگر مرد برای این سریال رو گرفت البته حق ووکی ما بیشتر از ایناست

چطوری جی چانگ ووک میتونه انقدر شیرین و تو دل برو باشه آخهههه😍 شین هه سانم همینطور💖 انقدرم نمیخواد قشنگ باشید💕

عشققق مننننه این سریال از خیلی از سریال های امسال قشنگ تر بود

من پارسال دیدمش و خیلیییی دوسش داشتم یه سریال آروم و حال خوب کن ووکی و هه سان عالی بودن

اگه دلتون برای چاچاچا و سریال های حومه شهری_روستایی با لوکیشن سبز و دوستی های قشنگ تنگ شده
پیشنهاد خوبیه
بنظرم نکته ی ممتازش بازی خوب ووکی بود
چیز جدیدی در کل نداشت

خیلی کیوت و عسلی بود^^*
موقع دیدنش اصلا استرس نداشتم و انگار که داشتم ریلکس میکردم
عاشق فضاهای شهرای کوچیک کره ام،طبیعتشون،آدماشون و حس و حال و صمیمیتی که وجود داره بینشون
خلاصه که کیف کردم

سریال دو هفته پیش تموم کردم اما حس کردم نیاز دارم یه فاصله بیافته تا نظرم بگم. برای دیدن این سریال باید دلتون وایب یه سریال این چنینی بخواد وگرنه خود سریال تلاش خاصی نمیکنه تا شما رو ترغیب کنه، نه بخاطر اینکه ضعیف باشه، اتفاقا کاراکترهای باورپذیر و جهان داستانی خوبی داره اما ضربه اصلی رو بخاطر پرداخت زیاد روی بعضی داستان/ کاراکترها و کند کردن عمدی سریال برای پر کردن ۱۶ قسمت میخوره، طوری که از قسمت ۹ شما نمی‌دونید چرا دارید سریال میبیند؟ فکر میکنید توی یه قسمت میتونستند این چند قسمت جمع کنند.

حالا که از ضعفش گفتم از چیزهایی خوبش هم بگیم:
. اون چیزی که باعث شد فضای سریال دوست داشته باشم این بود که نویسنده به زور نمی‌خواست اتفاقی رو طنز یا ناراحت کننده جلوه بده، در واقع اغراق بیش از حد نداشت (بیشتر اوقات)

. شخصیت ها به مرور به شما معرفی میشن، یعنی بعد چند قسمت شما میفهمید آیا سامدال آدم خوبیه که اشتباه کرده یا خودش هم مقصر بوده؟ این قدم به قدم معرفی ابعاد شخصیت ها و زندگیشون خوب بود

. یه گفته مشهوری هست توی نویسندگی که میگه: نگو، نشون بده! این قضیه بنظر خودم خیلی نرم توی سریال جا خوش کرده، مثلا شخصیت حرفه ای سامدال توی عکاسی با گفته های این و اون به نمایش در نمیاد بلکه جایی خودش رو نشون میده که داره کار می‌کنه و رفتاری که با بقیه داره. این توی بقیه کاراکترها هم هست مثل مادر سامدال، یونگ پیل. در واقع ما شخصیت اون ها با واکنش ها میشناسیم نه با تعریف ها

. هنیو. برام دیدن هنیو ها خیلی جالب بود و بخصوص اون جمله که سریال روش بنا شده: تا زمانی که نفس دارم ادامه میدم اما طمع نمیکنم و به روی آب برمی‌گردم. اگه جمله رو از دیدگاه شرق نگاه کنید خیلی عمیق هست

. جهان داستانی واقع گرایانه، توی سریال همه به چیزی که می‌خوان بلافاصله نمیرسن، زمان توی سریال ریتم خودش داره، اینکه نشون میداد هر کی در زندگی روند خودش داره خیلی خوب بود، واکنش ها خیلی شبیه دنیا واقعی بود بنظرم از اون طرف این مسئله که شخصیت ها با هم مقایسه نمیکرد و سرزنش نمیکرد نکته مهمی بود مثلا سامدال فکر نمی‌کرد بهتر از دوستاشه اون ها هم کنارش حس حقارت نداشتن

نمی‌خوام زیاد روی بخش منفی سریال باشم، همون‌طور که گفتم به زور طولانی شده بود، دیدنش حس و حال خودش میخواد، و کارگردان و نویسنده گاهی سریال خیلی شلوغ میکردن گاهی نه، زیاد از پتانسیل های فضای جزیره ای استفاده نکرده بودن و در حد یک لوکیشن بود و علت واکنش های بعضی کاراکترها خیلی یاور پذیر نبود، گاهی گریه های بی امان کاراکتر زن خسته کننده میشه. خلاصه این سریال برای یک بار دیدن خوبه اما پیشنهادهای بهتری هم هست

راستش من چون شنیده بودم شبیه Hometown cha cha cha ست شروعش کردم ولی واقعا بجز اینکه فضای فیلم یه روستای ساحلی بود چیزی شبیهش نبود. از نظر من فقط بازیگرهای معروف‌تری نسبت به hometown داره وگرنه از نظر داستان و نویسندگی نسبت به اون واقعا ضعف‌های بزرگی داره. و واقعا نسبت به اون به نظرم اصلا healing نیست. آدم‌ها هی حرفاشون رو نمی‌زنن بهم و هی الکی میگن نه فلان جور یا بهمان جور نیست. سوتفاهم هم زیاده. بعد اکثر داستان فقط هول یه زوجی می‌چرخه که به نظر من جدا شدنشون اون قدر منطقی نبود. می‌تونستن بیشتر پای هم وایستن و الان که دوباره می‌خوان برگردن به هم اونقدر جذابیت نداره. این درحالیه که hometown پر از داستان آدم‌های مختلفیه که هرکدوم کلی پست و بلندی داشتن و الان می‌تونی از داستانشون درس بگیری.
من خودم واقعا hometown رو بیشتر دوست داشتم و به نظرم اون خیلی healingتره به نسبت samdalri و متاسفانه الان پشیمونم که نشستم بجای یه فیلم دیگه اینو دیدم.

بعد چند وقت گذرم ب این صفحه افتاد
چقد لایک خورده؟!!!!!
پس چرا من قسمت سه دراپ کردم؟؟ بااینکه عاشق بازیگرای نقش اصلی بودم و ب ذوق اونا شروعش کردم ؛ ولی خب خیلی خسته کننده بود .

خیلی سریال قشنگ و نازی بود دلم خواست دوباره ببینمش🥺

واسه من خسته کننده بود دراپش کردم

اگر این سبک سریال ها رو دوست دارین
سریالای روستا طوری
پیشنهاد میدم سریال به سوی شگفتی رو ببینین
https://myprmov.ir/wp-content/uploads/2024/05/To-the-Wonder-2024.jpg
فقط هشت قسمته

خیلی سریال قشنگی بودددد