سریالای کره ای یه ویژگی دارن اونم اینه که میان از همون اول موضوع رو برات باز میکنن. نه اینکه کامل توضیحش بدن. میان با یه شروع قوی و هیجانی یا طوری که بتونه اون لپ کلام سریال رو بهمون نشون بده، میگن با چی طرفیم و باید ادامه بدیم یانه. من غیر کیدراما سیدرامرم هستم که دقیقا برعکس کیدراماست. یعنی اول میاد فضاسازی میکنه و بعد میره سر اصل مطلب. این سریالم دقیقا سه قسمت اولش همینطوری بود.

با یه راننده تاکسی معمولی که تو زندگیش یه سری بالا و بلندی داشته همراه میشیم که میاد یه مسافر رو سوار ماشینش میکنه و نمیدونه این مسافر چه هویت ترسناکی رو داره. آروم آروم فضای داستان برامون گسترده تر میشه. بیشتر و بیشتر در مورد این مسافر میفهمیم و بیشتر و بیشتر وارد فضای دارک داستان میشیم. انگار هر چی میگذره و آسمون رنگش تیره تر میشه، داستان ما هم فضای سیاهتر و تاریکتری به خودش میگیره.

ما تو این سریال با یه قاتل جذاب طرف نیستیم. قاتل سریال واقعا یه کاراکتر منفوره و نمونه واقعی و کامل یه سایکوپس که دلیلی هم برای کشتن نداره و فقط برای لذت خودش آدم میکشه. یعنی ملت انگار سوسک بودن که این روشون پا میذاشت و سریع به روشهای مختلف میکشتشون. اصلا هم براش مهم نبود چند نفر رو میکشه. خلاصه سریال قصد نداشت بهانه ای بیاره. میگفت این یه قاتل روانیه و از کشتن لذت میبره.

جذابترین بخش سریال تا قسمت هفتم پلات تویستای سریال بود. رسما یه جاهایی برگام میریخت و اینطوری بودم که هن.. هن؟؟؟؟؟ مخصوصا دوجا! یکی جایی که مادر اون پسر شورای دانش آموزی برگشت گفت تو که گوم هیوک سو نیستی. کی هستی؟ یکیم وقتی که معلوم شد دختر آجوشی بیچاره رو انداخته تو گوشت چرخ کن… من واقعا باورم شده بود که هنوز زنده است و با خودم میگفتم آجوشی انگشت رو نگه دار شاید چون هنوز بیست و چهار ساعت کامل از قطع نگذشته بشه پیوندش داد دوباره… اصلا دردی در قلبم پیچید…

پلیسای این سریال شکر خدا رواعصاب نبودن. با اینکه تو کامنتا دیدم میگن این مادر و پدر بارها اومدن دنبال کارآگاهه و بارها گفتن قاتل فلانیه و این باور نکرده و همینم رومخشون بوده، من به این بیچاره حق میدادم. یعنی از دید کارآگاه به قضیه نگاه کنیم میبینید منطقی رفتار کرده. اولا هر شواهدی در مورد مرگ پسره وجود داشت، همه در نهایت به خودکشی ختم میشد. احساسات مادرانه این زن که نمیتونست واقعا یه مدرک باشه. غیر از اون فیلمه که یکی از پنجره به پسرش نگاه میکنه واقعا هیچی پیدا نکردن. بعدم پلیس بدون مجوزم نمیتونه دوره بیافته تو خونه و این و اون. بعدشم آجوشی بخاطر شوک حادثه نمیتونست صورت مجرمو بیاد بیاره و تو وضع روانی ثابتی نبود. اثر انگشتا و هر دی ان ایی پیدا میکردن با گوم هیوک سو یکی بود. سر همینم نمیتونست حرفاشو قبول کنه. البته بعد اتفاقی که برای مادره افتاد سعی میکرد بهش اعتماد کنه اما خب به عنوان یه پلیس باید به مقرراتم پایبند میموند.

انتقاد اساسی که دارم به سه قسمت آخر سریاله. اونم شکستن شخصیت قاتل داستان بود. با اینکه میخواد نشون بده همچین هیولای گنده ای هم نیست و نقاط ضعفی داره مخالف نیستم اما یه جورایی قسمت احساساتی و حساس شدن رو زن و بچه اش نامتعارف بود. یه کاراکتر که درک درستی از مفهوم خانواده نداره، پدر و مادرش از بچگی توجهی بهش نشون ندادن، پدرش همیشه اونو مایه ننگ میدیده و طردش کرده، برای مادرش در ان حد اهمیت داشته که هرکاری کرد حداقل به کارش صدمه نزنه و نمیدونه حتی بچه اش به چه غذاهایی آلرژی داره، برای خالی کردن خودش میخواد بهترین باشه و لذت زیادی رو توی کشتن پیدا میکنه، تمایلات جنسیش معلوم نیست و فقط دنبال یکی هستش که باهاش احساس کامل بودن بکنه، کسی نیستش که اینطوری عاشق و دلباخته باشه. البته میشه اینطوری هم گفت که زیاد زنش براش مهم نبوده و بخاطر بچه به هول و ولا افتاده. اینجور آدما دنبال یه جانشین بعد خودشونن که راهشونو ادامه بده. یه نسخه دیگه از من دیگه که این زندگی من رو ادامه میده. بنظرم تو این سه قسمت آخر بهتر بود بیشتر گذشته این پسر باز میشد و ما بیشتر با این آششنا میشدیم که چی باعث شد این هیولا تبدیل به این هیولا بشه.

یه جورایی انگار این کاراکتر رو رها کرد نویسنده. اونقدر که برای آجوشی نوشته بود، برای این پسر ننوشته بود که کامل توضیح ندادن نکته کلیدی و فرد کلیدی داستان باعث میشه آخرش برام راضی کننده نباشه و حتی تو این سه قسمت آخر حوصلم سربره. یه جورایی آخراش با هفت قسمت اولش نمیخوند. پایانبندی نبود که برای این قسمتا مناسب باشه.