دانلود سریال The White Olive Tree 2025

سونگ ران بود. اگه روزای آخر تصمیم نمیگرفت تا سال نو بمونن اینجوری نمیشد.
ازان داشت برمیگشت و میتونستن یه زندگی قشنگ داشته باشن

حیف که عشق عمیق و قشنگتون همچین سرنوشتی داشت💔

مهم نیست یه داستان قشنگ ، در غالب یه سریال، یه کتاب، یه پادکست و یا حتی یه خاطره از زبون قدیمی ها باشه. وقتی یه داستان قشنگ و تاثیر گذار پیدا میکنم با تمام وجود بهش میچسبم. انگار میخوام از زیبایی طبیعی و غم بالغانه سریال تغذیه کنم. ذره ذره اشک هایی که پای شخصیت های این داستان ریختم برام ارزشمند بودن. مثل نگاه های بارونی آزان و ران ران، توش پر حرف و دلتنگی بود. باهاشون هم خندیدم و ذوق زده شدم هم بغض کردم و گریه کردم. ولی احساس غم درخت زیتون سفید با همه درد هایی که بهمون نشون دادن و همه دردهایی که پشت قصه اون شهر باستانی، پشت قصه آدم هایی مثل سونگ ران و لی زان و در عمق قلب های گم شده تاریخ وجود داره، یک غم ارزشمنده. یک غم دوستداشتنیه. غمی و دردی که درخت زیتون سفید رو آبیاری میکنه . بهش بها میده . بهش عظمت میده و اونو در دل های دردمند ماندگار میکنه.
هرچقد دنبال کلمه و حس و وایب مشابه میگردم که یه جوری شخصیت آزان رو توصیف کنم، بازم کم میارم. بازم نمیشه کامل ازش گفت. انگار هنوز یه جای کار میلنگه.
حتی شعری که بتونه خیلی شبیه به شخصیت آزان باشه پیدا نکردم. نمیدونم شایدم درد آوره فکر‌کردن به چشمای آزان و نوشتن درباره اون غم و حسرت ها.
آزان از اون شخصیت هایی بود که مطمئنم اگه یه روز خیلی پیر بشم ، بازم خاطره و حسی که از این شخصیت گرفتم ته ته های حافظم داره چشمک‌ میزنه. چون آزان یه شخصیت واقعی بود‌ . سریال خیالی و مسخره بازی بچگانه نبود. آدمایی مثل آزان با سرگذشت هایی شاید تلخ تر ، نزدیک نزدیک خودمون وجود داشتن و دارن.
و اما ران ران؛ همه بیشتر از آزان میگیم ولی چیزی که این عاشقانه و این داستان فداکاری رو زیبا تر کرد، وجود ران ران، کنار آزان بود. یه دختر ساده و بی آلایش . نه آرزو های دور و درازی داشت و نه عزت نفس کمی. نه دنبال جلب توجه بود و نه سعی میکرد خودشو گول بزنه. با اینکه روح و قلبش ترک برداشته بود اما هیچ وقت از لای این ترک ها ، سیاهی نفوذ نکرد . فقط نور بود و پاکی احساسی که سونگ ران به آزان داشت . و یک نوع دیگه ای از احساس که نسبت به کشور شرقی و مردمش داشت. به مراتب برای یه زن خیلی سخت تره که مرد زندگیشو تو همچین شرایطی ببینه. که حامی همیشگیشو در حال فروپاشی ببینه. که عشقشو تو رنج و عذاب و کابوس هر روزه ببینه. و ران رانی که فداکار ترین و مهربون ترین و مورد اطمینان ترین شخص زندگیشو پیدا کرده بود، حالا چطوری آزانو تو این وضع بیینه و دم نزنه؟ چی کار میتونه براش بکنه؟ چیکار کنه که باد فراموشی و عذاب ، عشق زندگیشو شبیه گلبرگ های خشک شده لای یه دفترچه خاطرات ، با خودش نبره. چیکار کنه که دوباره اون شوق و علاقه رو تو چشمای آزان ببینه و تو صداش بشنوه؟ وقتی ران ران فهمید نمیتونه هیچکاری کنه ، همون موقع آزان فهمید دیگه شرایطش عادی نمیشه. ولی ته ته قلب هاشون میخواستن باهم باشن پس بهترین باهم بودن این دنیا رو انتخاب کردن.
هردو حاضر بودن عشقو تجربه کنن حتی اگر بهای زیادی داشته باشه . و با این آرزوی زیبا ، آزاد و آروم زندگی کردن.
و برای من جایی شخصیت ران ران به اوج خودش رسید و از غالب یه دختری که صرفا عاشق بود و صرفا دنبال خوبی بود، به مرتبه بالاتری رسید که ران ران تصمیم گرفت اون کتابو بنویسه. و اون کتاب توی سکانس های پایانی به اندازه نگاه های آزان تونست منو به گریه بندازه. حالا ران ران تاریخی که دلش میخواستو ثبت کرد. چه در غالب نوشته و چه در غالب عکس . و به قول خودش این داستان اون و آزان بود‌. از دیدار اول تا به وجو اومدن اولین حس ، اولین اعتراف و اولین پایان باهم بودنشون، فقط صداقت بود و مهر و زیبایی.
و این شیفتگی صادقانه رو مرگ نمیتونه. پایان بده‌. برای همینه که با وجود غم درخشان سریال، دوست داشتنی و پیشنهادیه‌.
و بنجامین؛ میگفت یتیمه ولی در حق خانواده ای که پیدا کرده بود از هر فرزند هم خونی، بیشتر پای این کشور و پای این خانواده موند.
میگفت مزدوره ولی تهش جونشو برای مردمی که براش عزیز بودن و در راستای نجات بهترین دوستش داد .
میگفت دختر بازه ولی وقتی به یکی دل داد، تا ته زندگیش هم چهره اون دخترو به یاد آورد.
میگفت ساشین رو‌مخشه ولی تهش شدن دو تا برادر قسم خورده‌.
میگفت ستاره ساشین اسباب بازیه ولی بعدش اون ستاره های رینا، تا اون دنیا هم به سلامت همراهیش کردن‌.
ساشین؛ پسر بی سر و زبون و و یه دنده و روزنامه نگاری که یهو شد یه سرباز فدایی برای وطنش. یهو خون رینا و همه مردمش شد شجاعت تو رگای ساشین. شد حس مبارزه و جنگیدن عاشقانه برای کشور و دوستاش . شد تجربه یه حس خوب برادرانه با بنجامین. و در آخر شد یه قول و یه دانشگاه و دنبال کردن یه آرزوی بزرگ کودکانه‌. و اشک ها و لبخند هایی که مادرش، بنجامین، سونگ ران و آزان براش به جا گذاشتن.
شن بی ؛ سعادتی نه از جنس یک زندگی عاشقانه موفق و نه از جنس یک زندگی کاری موفق . یک‌زندگی بشر دوستانه و آزاد. شن بی رقابت گر ترجیح داد هدفو تغییر بده‌ ترجیح داد اگه میخواد رقابت کنه و سرسخت باشه، برای نجات جون اون بچه ها با سرنوشتی که میخواست زندگی رو ازشون بقاپه ، رقابت کنه. و تهش مایه آرامشش شدن همون بچه ها. بچه هایی که توی روزای اول ورودش به کشور شرقی ، جز تلخ ترین اتفاق زندگیش بودن.
پی شیائو نان؛ یه پزشک داوطلب ، یه دختر بیخیال و قوی . که بار تلخ شکست عاطفی قبلشو به دوش میکشید و بعد با بنجامینی آشنا میشه که قرار بود خام حرفاش و کاراش نشه. مگه بنجامین دختر باز و حیله گر نبود؟ مگه همشون دروغ نمیگفتن؟ پس چرا دلشو داد به بنجامین؟ چرا براش صبر کرد؟ چرا براش گریه کرد؟ چرا براش متاسف شد؟ و چرا تهش یاد بنجامینو تو دلش نگه داشت؟!!
اکثر شخصیت های این سریال برام خاص بودن. پدر آزان مثل خودش خاص بود‌ مادر ران ران، یک زن و یک مادر خاص و بزرگ بود‌. لو ژان یه دوست منحصر به فرد برای آزان بود‌ . جیانگ لین، یه برادر یه دوست و یه سرباز وظیفه شناس بود. که بی حاشیه و بی درد تر از بقیه از این دنیا رفت. جیانگ یو ، نوجوون آسیب دیده و شکننده ای که هم درد و هم دوای دردش آزان بود‌.
با همشون زندگی کردم. با همشون با بند بند وجودم خاطره ثبت کردم‌. سرم درد میکنه. قلبمم. قفسه سینم سنگینه. موهام و صورتم خیسه. چشمام میسوزه و تار میبینه. مغزم هنگ کرده. حالم خوش نیست. ولی ارزش داشت. زیبایی این داستان ارزش داشت.
و تهش فهمیدم منم حاظرم عشق رو تجربه کنم. یه عشق واقعی و پاک دو طرفه ‌ حتی اگه سرگذشتمون بشه تلخ تر از آزان و ران ران، بازم حاظرم خیلی چیزامو بدم که این عشق. پیدا کنم. حرفای آزان تو شب عروسیشون و آرزوش برای زندگی بعدی، برای منی که ازدواج رو به چشم یه تعهد سنتی و نمادین میدیدم، تاثیر گذار بودن.
هرجا نشستم و هرکی رو‌دیدم ، این سریالو بهش معرفی کردم چون باعث میشه یه سری از مفاهیم عمیق این دنیا تو قلب هامون پررنگ تر بشه‌ .
برای کشوری مشابه کشور شرقی که همه دنیا میشناسنش، برای سربازایی مثل بن و ساشین و جیانگ لین که دورمون خیلی زیاده، برای بچه هایی مثل سالی، زورو و سیا که هنوز دو ماه هم از تجربه نزدیکی که در کشورمون پیش اومد نمیگذره، برای زن های متفاوت و قوی مثل رینا، شن بی و دکتر پی ، و در آخر برای آزان ها و ران ران های تمام دنیا‌، آرزوی صلح و آرامش و آزادی دارم.

فقط کاش لی‌زان خودش رو مقصر همه چیز نمی‌دونست واقعا عصبی‌ام می‌کرد فقط مونده بود خودش رو مقصر تغییرات آب و هوایی و سوراخ شدن لایه اوزون بدونه و بابتش عذر خواهی کنه:(

مخصوصا این کشور خیالشون با اون اسمش کشور شرقی عین رم باستان بود مردمش اروپایی اسیای غربی امریکایی قاطی یه وضعی باورپذیر نبود چقدم بازی خارجیا بد بود قسمتای چین بهتر بود شخصیت پردازیشونم من خوشم نیامد دختره خیلی خودشو پایین میدید پسر هم که فداکار اعظم بود با اون تصمیمای داغونش کم تو زندگی عادی استرس و اسیب روانی هست میرف جنگ تو یه کشور دیگه چی میخواس از این کشور شرقی نمیدونم سلامتیش پاش داد تمام شد حواله داد ارامشو به زندگی بعدی خب پسرم تو این زندگی خدا گذاشتت تو یه کشور اروم زندگیتو میکردی روانپزشک چه داغون بود بدترش کرد که بهتر نکرد خدا ریادش کنه