در یک کلام از دیدن سریال خیلی لذت بردم
فقط کاش منم مثل می جی قدرت شروع دوباره رو داشته باشم…
و در آخر اینکه خیلی دوست داشتم عاشقانه بیشتری از می ره و سه جین نشون میدادن.

درسای خوبی داشت اما حوصلمو سر برد

سریال خوبی بود در ژانر عاشقانه و انگیزشی موفق تر بود و در نهایت همه ادمای این سریال یکی یا چندنفر رو داشتن که بهش تکیه کنن و بتونن خودشونو نجات بدن چیزی که شاید خیلیا ندارن برای همینم منو زیاد تو غمی که میخواست نشون بده هست عمیق نکرد 🙂
ولی در کل دوست داشتم

آلبوم موسیقی متنش رو هم دانلود کنید. قطعاتش واقعا قشنگن.

واقعاً نمی‌دونم چی داشت این سریال 😶 ولی یه کاری کرد یه گوشه از قلبم خالی بشه… همون‌جوری که پر شده بود 💔💫 هیچ‌چیزش عجیب نبود، اما تهش یه حس غریبی می‌ذاره تو دلت 🥹 از اون حسایی که با چشم نمی‌بینی، با دل لمسش می‌کنی 🎬❤️

اگه دنبال یه داستانی هستی که نه فقط سرگرمت کنه، بلکه یه چیزی تو وجودت تکون بده… سئول نانوشته همونه. 🙌🌙

آیگوووووو پوگوشیپووووووووو

خیلی لذت بردم یک سریال ملودرام جذاب

گریه های این ۲تا بچه از پارک بوگوم بدتره😭💗فیلمی بود که باهاش زندگی کرده بودم مثل میجی تو دوومیدانی زانوم نابود شد و دنیا رو سرم ریخت…خیلی چیزا ازش یادگرفتم و خاطراتم مرور شد هرچند تلخ…❤️‍🩹

خیلی وقت بود برای سریالی کامنت نذاشته بودم ولی برای این سریال نتونستم جلوی خودمو بگیرم. با لحظه لحظش‌ زندگی کردم و خیلی جاهاش انقدر باهاش احساس نزدیکی و همدردی کردم و طوری بود که انگار وضعیت الان منه! و باهاش گریه کردم( سال ها بود با سریال یا فیلمی گریه نکرده بودم)، تو تایمی دیدمش که همه چیز برام سخت بود(هنوزم هست البته) و تونست یه مدت کوتاه آرومم کنه(((=
دوسش داشتم واقعا، خیلی خیلی قشنگ بود(((= تا باشه از این سریالا**

بچه هایی ک پسرخوبو ندیدید بببینید من الان بعد سئول پر از آرامششش ی هیجانی وارد بدنم شده خیلی خوبه😂😅

کاش میشد این سریالو هزار بار لایک کنم خیلی قشنگ بود

توی دیدن این سریال اصلا شک نکنید. به بهترین شکل ممکن نشون میده هیچ وقت دیر نیست و هیچ مقایسه ای وجود نداره. حتی اونایی که فکر میکنیم خیلی از ما جلوتر و خوشبخت ترن ممکنه لزوما وضعیت بهتری از ما نداشته باشن و این رو به زیبایی به تصویر کشیده.
دوم شخصیت طفل معصوم مادر، که هیچکس نبود دستی به سرش بکشه… بغضهایی که همیشه فروخورده بود.. یه جورایی منو یاد اون خاله‌هه تو سریال وقتی هوا خوب شد انداخت. یک گذشته که جای زخمش داره تو میانسالی خوب میشه تازه و همه هم طلبکارن که چرا با ما مهربون نیستی 😥 من دلم برای مامان میجی و میره خیلی سوخت.
و نکته سوم: از نظر من تا قسمت 5 عالی بود همه چیز، مواجه‌ شدن مخاطب با دردهای گذشته و حال شخصیتها به خوبی صورت میگرفت. بازیهام که عالی بود. 👌💕
اما بنظر من از قسمت 6 تا 9 یه افتی داشتیم که اصلا جالب نبود… تکرار هزار باره مشکلات قبلی، فلش بکها، سرگردانی شخصیتها بین احساساتشون، لحن کند میجی تو تمام دیالوگهاش… واقعا برای من آزاردهنده بود.
از قسمت 10 که گذشته هلمونی رو نشون داد… میره تصمیم گرفت بایسته و از حقش دفاع کنه همه چیز خیلی بهتر شد. قسمت 11 و 12 دیگه دیالوگها عالیتر شدن و واقعا تاثیرگذاریشون بینهایت بود. اون پسره توت فرنگی هم خیلی کیوت بود دوست داشتم جای اون سکانسهای کند بین میجی و هونسو یه کم بیشتر از سه جین و گذشته ش داشتیم.

خیلی ریتم خوبی داشت ملو و دوستداشتنی💕

قشنگ بود، دوسش داشتم

سریال خوبی بود با اینکه هر دو نقش رو یک نفر بازی کرده بود ولی واقعا متفاوت بودند بازی بازیگر مرد خیلی دلنشین بود
پیشنهادییی ….

دوستان عزیز کتاب اسب تاریک از« تاد روز » رو بخونید، برای اونایی که دنبال یه مفهوم جدید از موفقیت میگردند مناسبه، نمیگم کلا قبولش کنید ولی دیدتون رو به موفقیت و روشهای معمولش تغییر میده.
خلاصش ۴ تا بند زیره:
۱. روند معمول و پذیرفته شده موفقیت (تعیین هدف، تلاش خیلی خیلی سخت، برداشتن تمام موانع، رسیدن) رو به چالش بکشید و نپذیرید. چون این روند در بهترین حالت دو تا سه درصد خروجی موفق و بیش از ۹۷درصد ناکام به جا میزاره. تهش متهم می‌شید حتما استعداد نداشتی یا به اندازه کافی تلاش نکردی، نمیگن اگه کل دانش آموزای یه مملکت تا سرحد مرگ درس بخونن فقط برای یک درصدشون تو رشته ها و دانشگاههای خوب جا هست.
۲. به خورده انگیزه های زندگیتون توجه زیادی نشون بدید و اونا رو دنبال کنید، مثلاً من از دوخت و دوز خوشم میاد، من میتونم مدتها بدون اینکه خسته بشم روابط آدما رو تحلیل کنم، من عاشق یادگیری یه زبان جدیدم….
۳. تو زندگیتون استراتژی منحصر به فرد خودتون رو داشته باشید. هیچ روش ایده آل و استانداردی برای پیشرفت وجود ندارد.
۴. هدف تعیین نکنید. وارد مسیر که شدید فقط دنبال اغنائ روحتون باشید (خود راه بگویدت که چون باید رفت) طول مسیر ممکنه بارها و بارها چشم انداز تون از چیزی که میخواهید بهش برسید تغییر کنه اگه هدف مشخص نداشته باشید در برابر این تغییرات انعطاف پذیر هستید و راه منحصر به فرد خودتون رو پیدا میکنید. سایر نتایج مثل پول و شهرت و مزایای مادی خود به خود حاصل میشن.
و در یک کلام دنیای امروز به اسب های تاریک بیشتری نیاز داره.
موفق باشید.

این سریال به دلم نشست فضا سازی قشنگ چه تو روستا چه داخل شهر
کارکترسازی فوق العاده مخصوصا وکیل لی (همونی که روی ویلچر مینشست)وبونگهی( مادر هوسو )
[spoiler title=” “]دیالوگاش تو زمانی که سوهو خودشو تو خونه حبس کرده بود واقعا اشک آدمو در میاورد

درکل عالی بود فقط یه جاهایی کش الکی داده بودن

بعد حوصله م نکشید . الان چند روزه دارم میبینم و قسمت ۷ ام هستم . چرا انقدر کم؟ چرا فقط ۱۲ قسمت؟ فکر کنم تا فردا تمومش کنم هم دلم میخواد پشت سر هم ببینم هم از ناراحتم که فقط ۵ قسمت مونده و داره تموم میشه
فکر کنم از اون سریال هاست که اگر در حال پخش میدیدمش هر قسمت رو سه چهار بار می‌دیدم .
بازی بویونگ عالیه نقش دو نفر رو جوری بازی کرده که انگار واقعا دو نفر جدا هستن. پسرای سریال هم خیلی خوبن
رو جزئیات فیلمنامه خیلی کار شده تا اینجا که نشده بگم کاش بجای این سناریو ، سناریوی دیگه ای نیفتاد. کارگردانی هم خیلی عالی و قوی کار شده

سریال رو دوست داشتم ولی یه چیزی هست تو سریالهای کره ای نمی دونم متوجهش شدین یا نه، اینکه وقتی داستانو جمع و جور میکنن تقریبا از اواسط قسمت اخر سریال بشدت ابکی میشه. همه با هم مهربون میشن. دیگه هیچ چیزی مشکل حساب نمیشه. کسی که سالها بود افسردگی داشت یهو به طرز معجزه آسایی خوب میشه. هیچی ناراحتشون نمیکنه همه به یه معنایی میرسن
انگار فقط اون چند قسمتی که ما دیدیم چالش زندگیشون بوده از اون به بعد دیگه خوش و خرم زندگی میکنن. یجورایی غیر واقعی میشه. حتی سریالایی هستن که نقش منفی یهو مهربون میشه یا از کاراش پشیمون میشه، همین پایانها باعث میشه تموم کردن سریال برام خیلی سخت بشه چون خیلی دور از واقعیت میشه.
بنظرم سریالهایی که اینطوری اسلایس اف لایف هستن باید تا اخر روندشونو داشته باشن. مثلا اون سریال وقتی زندگی بهت نارنگی میده تا اخرین قسمتش خوب بود.

این یه سریال نبود
یه‌عالم درس و نکته داشت‌
بزرگ‌ترین درسش از دید من که تو زندگی هممون به وفور پیدا میشه قضاوته
هر کی‌دیگری رو با دید‌خودش میسنجید
در حالیکه از‌ پشت پرده زندگیش باخبر نبود
این خیلی جالب بود برام
همشون دردها ‌داستان های خودشونو داشتن و این تو رفتارهاشون پیدا بود
ماها همه همینطوریم
گاهی بدون اینکه بدونیم خوبه به هم حق بدیم