همه میدونیم که توی سریالا همیشه تمام قسمت ها بی نقص نیستن و خب قسمت هایی لذت کمتر و قسمت هایی بیشترین لذت رو از اون سریال میبری. حتی از یه جا ممکنه برات ضعیفتر و از یه جا برات قوی تر بشه. ریپلای برای من تنها سریالی بودش که حتی برای یه ثانیه همچین احساسی بهم نمیداد. بعد این افول وحشتناک کیدراما توی سالهای اخیر، حس میکردم خب دیگه عمرا یکی مثل اون سریال گیرم بیاد تا بالاخره این سریال رو شروع کردم.

من حتی موقع دانلود سریالام، خلاصه رو هم حتی نمیخونم. همینطوری وایب پوستر و بازیگرا منو میکشونه و حالا باید ببینم میتونم بقیه رو ببینم یا نه. البته کیدرامر و کلا فیلم بین حرفه ای باشی، تک نگاه کافیه تا بری سراغ چیز جدید XD

وقتی از ژانر برش زندگی حرف میزنیم و کلا برمیگردیم میگیم این سریالی که دیدم خود زندگی بود، برای این سریال همچین چیزی اغراق نیست! زندگی به تو نارنگی میده، به معنای واقعی کلمه زندگی بود!

داستان خانواده. داستان اعضای یه خانواده و پستی و بلندی هایی که توی زندگیشون طی میکنن. زندگی همیشه روی خوشش رو بهشون نشون نمیداد و همیشه هم درو بهشون نمیبست. تمرکز ما روی یه نفر و زندگیش نبود. ما چند نسل رو میدیدم. یه خانواده رو. زندگی که برای هر کاراکتر کوچیک و بزرگی توی سریال وجود داشت. به قدری هم این شخصیت پردازی برای تک به تک این افراد خوب نوشته شده بود که ساده ترین رفتارشون میتونست روت تاثیر بذاره و مانگار بمونه.

میخوام به جای اینکه در مورد کاراکترای آیو حرف بزنم، بیام از خودش شروع کنم و در مورد کاراکتراش بگم. بازیگری که بهمون نشون داد کم کاریش بی دلیل نیست. اون فقط دنبال چیزی هستش که کیفیتش زیاد باشه نه هر چیزی که تعداد پروژه های کارنامه هنریش رو بیشتر کنه. آیو دو نقش رو بازی کرد. دو کاراکتر که احساسات مختلفی رو برای ما به وجود آوردن.

ئه سون دختری بود پر از رویا اما زندگی واقعیش اجازه باز کردن بالاش رو نمیداد. اون میخواست کارایی رو بکنه که دنیا بهش اجازه نمیداد. میدونین، توی اکثر سریالا، رسیدن به رویاها و از صفر شروع کردن رو خیلی آسون نشون میدن. وقتی توی زندگی واقعی، حقیقت تلخیه اما بدون اینکه توی جای مناسب، مکان مناسب، خانواده مناسب باشی، رسیدن به همچین چیزی رو برات غیر ممکن حتی میکنه. مثل ئه سونی که میخواست شعر بگه، مثل دخترای شهری زندگی و سختی توی زندگیش نبینه اما خب، واقعیت زندگی اجازه رو بهش نمیداد؛ ولی به این معنی نبودش که چون زندگی که میخواد رو نمیتونه بکنه، کلا باید خوشحالی رو بذاره کنار.

ئه سون خوشحالی خودش توی زندگی رو سعی میکرد توی چیزای کوچیک پیدا کنه. درسته اولش بچه تخسی بود که هنوز باور داشت میشه عوضش کرد این زندگی رو اما خب ضربه هایی که از زمونه، آدما و دنیا خورد، ئه سون رو بزرگتر از سنش کرد. هموطنور که گوان شیک رو تبدیل به مردی که بتونه عصایی باشه تا ئه سون بتونه بدوه.

این پسر دنیا اومده بود انگار تا دست ئه سون رو بگیره، سایه ای باشه براش از شر نور خورشید سوزانی که میخواست روح و ریشه ئه سون رو خشک کنه. صندلی میشد تا موقع خستگی بهش تکیه بزنه. کفشی میشد تا به سمت جایی که میخواد بره. گوان شیک همه چیزش ئه سون بود و همین باعث شده بود خودش رو فراموش کنه. اون بخاطر خانواده اش از مادر و مادربزرگش فاصله گرفت. این اصلا تصمیم راحتی نیست. برای هر کسی خیلی سخته از کسی که از خونشه بخاطر یکی بگذره. حتی منی که بزرگترین ضربه های زندگیم رو از خانواده خودم خوردم، موقعی که یه نفر چپ بهشون نگاه انداخت همونجا بوسیدمش گذاشتمش کنار. گوان شیک اما با وجود سن کمش به این باور رسیده بود این دختر عشق و زن منه. این دخترماست. من با ازدواج با ئه سون و بچه دار شدن، خانواده خودم رو درست کردم و به هیچکس اجازه نمیدونم با خانواده من بدرفتاری کنه. چطوری بگم، انگار اون موقع کامل به این باور رسید که گذشته من با مادر و پدرم بوده اما حال و آینده من مال همسر و بچه هامه.

حالا ما از ئه سون به سمت دخترش بریم. دختری که خب موقعیت های زیادی رو به وجود آورد که برای مخاطب روی اعصاب بود. از طعنه هایی که به مامان و باباش میزد تا رفتارای زشتی که هر از گاهی از خودش نشون میداد. اما ما چرا اینقدر روی رفتار های این دختر حساس بودیم و از دستش عصبانی میشدیم؟ این نبوغ کارگردان رو میرسونه که سعی کرده بود با گفتن داستان گوان شیک و ئه سون، شروع سریال با عاشقانه اونا و در این بین گذری که به حال و گذشته میکرد، بهمون رویی از زندگی مادر و پدر گوم میونگ رو نشون میداد که خودش درکی ازش نداشت. دردشون رو حس نمیکرد و نمیدونست چی کشیدن تا به اینجا برسن و بچه هاشون رو بزرگ کنن. درست همون تصویری که همه بچه های این زمونه از پدر و مادرشون دارن. درست همونطوری که ما ندیدیم، نمیدونیم و تندروی میکنیم. درست همونطوری. برای همینم گوم میونگ رواعصاب بود. چون خود ما بودش…

تعبیر سریال از عشق خیلی خاص و قشنگ بود. واقعا طوری که گوان شیک و ئه سون بچه هاشون مخصوصا گوم میونگ رو بزرگ کردن جای تقدیر داره. طوری بچه هامون رو بزرگ کنیم که هیچ وقت عزت نفس خودشون رو نشکنن. درسته. به هر حال هیچ آدمی کامل نیست و شاید ئه سون در حق پسرش یه کوتاهی هایی کرده بود. اما خدایی اون پسرم کتک میخواست. تازه وقتی خودش بابا شده بود و بچه اش قد کشید یکم سر عقل اومد. ولی خدایی پسر، تو به هر کی هر چیزی بگی چطور روت میشد روی بابات اون حرفا رو بزنی؟ اونجا که رستوران زدن و فکر کردن سرشون کلاه رفته، بچه خرابکاری های تو رو ننه بابات جمع نمیکردن حتی کار هم گیرت نمیومد، آدم شو.

میگفتم، این عزت نفس خیلی مهم بود. اینطور که گوگ میونگ مثل مامانش ئه سون نبود. ئه سون تحمل میکرد اما به دخترش یاد داده بود موقع سختی فریاد بزنه و بخواد خوشبختیش رو پیدا کنه. برای کسی تحمل نکنه. خودخواه باشه. برای همینم گوم میونگ از دوست پسرش جدا شد. عاشقش بود اما بیشتر خودش رو دوست داشت. واقعا درس بزرگیه. دوست داشتن خودت، ارزش قائل شدن برای خودت، نشکستن برای کسی، درس بزرگیه. اینکه ماها لازم نیست برای هرکسی خودمون رو بشکنیم. این نشد، حتما یکی دیگه هستش که ما رو طوری که باید برامون ارزش قائل باشه.