خواستگاری مین‌شنگ هم‌زمان بسیار ساده و بسیار عمیق است:

«چیاو چینگیو، آیا دستم را برای همیشه خواهی گرفت؟»

این جمله از نظر معنایی بسیار پرقدرت است، چون نه به دارایی، نه به جایگاه، و نه حتی به عشق اغراق‌آمیز اشاره می‌کند، بلکه به یک همراهی در مسیر زندگی اشاره دارد، که دقیقاً با روح داستان همخوان است—جایی که شخصیت‌ها بارها در مسیرهای سخت، همراه یکدیگر بوده‌اند.
همچنین، انتخاب همین روز برای خواستگاری:

تولد بیست‌ودو سالگی مین‌شنگ.

سالگرد اولین باری که او چیاو چینگیو را دید.

روزی که قرار است کنسرت “نام تو عشق است” را با هم ببینند.

همه این‌ها با هم نشان‌دهنده نوعی سرنوشت هستند، طوری که گویی تمام زندگی مین‌شنگ به سمت همین لحظه هدایت شده است.
در نهایت، داستان به‌زیبایی نشان می‌دهد که عشق واقعی، نیازی به «نمایش‌های پرزرق‌وبرق» ندارد؛ بلکه صداقت، درک متقابل، و همراهی است که همه‌چیز را معنادار می‌کند.
وقتی از مین‌شنگ پرسیدند اولین باری که او را دیده، زیر لب با لبخندی معنادار جواب داد:
«فکر می‌کنی اون اولین باری بود که تو رو دیدم؟»
چیاو چینگیو با کمی تعجب پرسید:
«نه؟ نبود؟»
همزمان که ماشین وارد بزرگراه می‌شد، مین‌شنگ پا را روی پدال گاز فشار داد و با دست راستش آرام پشت سر چیاو چینگیو را نوازش کرد:
«نادون، نه، اون اولین بار نبود.»
چیاو چینگیو با کنجکاوی پرسید:
«پس اولین بار کی بود که من رو دیدی؟»
جلوی چشمان مین‌شنگ، صحنه‌ای نقش بست:
در اتاقی قدیمی، پر از وسایل کهنه و کم‌نور، دختری ظریف با تیشرت سفید گشادی بر تن، در سکوت مشغول خوشنویسی بود. قلم را با مهارت و اعتماد به‌نفس روی کاغذ برنجی حرکت می‌داد. پوستش سپید بود، موهای سیاه و بلندش روی شانه‌ها افتاده بود.
با اینکه اندامی ظریف داشت، ولی دستانش محکم و مصمم قلم را می‌فشردند. در آن اتاق تاریک و خاموش، او مانند ماه در آسمان شب می‌درخشید.
مین‌شنگ گفت:
«دقیقاً هفت سال پیش بود.»
با لبخند به چیاو چینگیو نگاه کرد، دوباره موهای نرم او را نوازش کرد و انگشتانش را تا نوک موهایش سُر داد، سپس دستش را در دست گرفت:
«اولین بار که دیدمت، روز تولد پانزده سالگیم بود.»
چیاو چینگیو حساب کرد:
«اون می‌شه…»
مین‌شنگ جواب داد:
«پانزدهم اوت ۲۰۰۸. همون روز رفتم خونه پدربزرگم. متوجه شدم آپارتمان روبه‌رویی که چند ماهی خالی بود، تازه مستأجر گرفته. از پنجره دیدم تو پشت میز غذاخوری نشسته بودی و می‌نوشتی.»
دوباره نگاهش را به او انداخت:
«خیلی زیبا بودی.»
چیاو چینگیو با شیطنت پرسید:
«پس تو هم عشق در نگاه اول داشتی؟»
مین‌شنگ خندید:
«نه، اون موقع اصلاً صورتت رو ندیدم.»
چیاو چینگیو لبخند زد و با شیطنت صدای اعتراض درآورد:
«اِه! ناامیدم کردی!»
مین‌شنگ باز خندید و گفت:
«من آدم خیلی محتاطی هستم، می‌دونی که.»
چیاو چینگیو غرولند کرد:
«ولی اون موقع، تو خیلی بی‌ملاحظه و وحشی بودی!
یادت هست فقط به خاطر یه تیکه کاغذ، باعث شدی سین‌یور هه‌کای سه ماه نتونه بنویسه؟»
مین‌شنگ با آرامش گفت:
«شاید ناخودآگاه از همون اول بهش به چشم رقیب نگاه کرده بودم، واسه همین یه کم سخت‌گیر شدم…»
چیاو چینگیو لبخند زد:
«پس در اصل همون عشق در نگاه اول بود، نه؟»
مین‌شنگ خندید:
«آره.»
چیاو چینگیو که حالا راضی شده بود، دست راست مین‌شنگ را گرفت، بوسه‌ای محکم روی پشت دستش زد و گفت:
«خیلی خب، حالا هر دو دستت رو بذار رو فرمون!»

حدود یک ساعت و نیم بعد، وقتی وارد شهر هوان‌ژو شدند، مین‌شنگ متوجه شد که چیاو چینگیو خوابش برده. سر ظریفش را میان پشتی صندلی و شیشه‌ی پنجره تکیه داده بود، موهای بلندش را پشت گوش زده بود و گردن سفید و استخوان ترقوه‌ی زیبایش نمایان شده بود.
چند دقیقه بعد، وقتی ماشین را پارک کرد، دلش نیامد او را از خواب بیدار کند. کولر را روشن گذاشت، خودش خم شد و آرام بوسه‌ای روی گونه‌ی او گذاشت و بعد بی‌صدا از ماشین پیاده شد.
راستش، خودش هم کمی خسته بود. تازه دیروز از آمریکا برگشته بودند و همان موقع مستقیماً به دریاچه‌ی سویی رفته بودند تا در جشن تولد بیست‌ودوسالگی چیاو جین‌یوی شرکت کنند.
جالب این بود که آن پسری که مدام او را “شوهرخواهر” صدا می‌زد، فقط یک روز از خودش بزرگ‌تر بود.
مین‌شنگ شب گذشته را در هتل دریاچه سویی تنها خوابیده بود و برخلاف همیشه، خواب به چشمش نیامده بود.
شاید به خاطر اختلاف ساعت بود، شاید به خاطر اضطراب ملاقات رسمی با خانواده‌ی چیاو چینگیو،
یا شاید هم،
مین‌شنگ از پشت شیشه به صورت آرام و خواب‌آلود چینگیو در ماشین نگاه کرد،
بیشتر به خاطر لحظه‌ی مهم امروز بود که از دیشب تا حالا دلش مدام می‌لرزید.
کنار ماشین، یک ردیف صندوق پستی بود. مین‌شنگ صندوق شماره‌ی “۳۰۳” را باز کرد و دسته‌ای نامه‌ی انباشته شده بیرون کشید.
اغلبشان قبض‌های تلفن، برق و اینترنت بودند. چند تا هم تبلیغات تا شده‌ی فروشگاه‌های زنجیره‌ای.
ولی میان آن‌ها، چشمش به یک نامه روشن شد.
دستخط چیاو چینگیو بود. هرچند قسمت فرستنده‌اش خالی مانده بود.
مهر پست روی نامه نشان می‌داد اوایل سال، از شانگهای فرستاده شده بود.
مین‌شنگ دقیق فکر کرد: اوایل امسال، بعد از تعطیلات کریسمس، با هم از شانگهای به آمریکا برگشته بودند، اما همان موقع مستقیم به فرودگاه رفته بودند. پس چینگیو کی فرصت کرده بود نامه‌ای برای او بفرستد؟
در همین حین، صدای آشنایی او را به خود آورد:
«آه، آ‌شنگ؟»
بدون نیاز به نگاه کردن، می‌دانست که صدای خانم فنگ است، زن سرایدار.
زن سرایدار با همان نگاه تیز و زبان تند همیشگی‌اش پرسید:
«تعطیلات تابستونی شروع شده؟ چند ساله ندیدمت! هه، روزبه‌روز خوش‌تیپ‌تر می‌شی!»
مین‌شنگ با احترام گفت:
«سلام، خانم فنگ.»
زن لبخند زنان گفت:
«شنیدم پزشکی می‌خونی، درسته؟»
مین‌شنگ سر تکان داد:
«بله.»
زن آهی کشید:
«می‌گن پزشکی تو آمریکا خیلی گرون و سخته. چند سال دیگه مونده؟ سه چهار سال؟»
مین‌شنگ آرام جواب داد:
«شیش، هفت سال.»
زن تحسین‌کنان خندید:
«آفرین! پشتکار داری! مثل بابات که صبر و حوصله داره. معلومه آدم بزرگی می‌شی!
راستی، خونه‌تون رو تازگیا بازسازی کردین؟ دیدم…»
در همین حین، مین‌شنگ با گوشه‌ی چشم متوجه حرکت چیاو چینگیو در ماشین شد. بلافاصله تمام توجهش به او برگشت. خوشبختانه هنوز بیدار نشده بود.
مین‌شنگ با لحنی آهسته و سرد، کمی خودش را عقب کشید:
«خانم فنگ، بعداً صحبت می‌کنیم. چینگیو خسته‌ست، بذارین راحت بخوابه.»
زن تازه متوجه حضور چیاو چینگیو شد. چهره‌اش آرام آرام به خنده‌ای معنی‌دار تبدیل شد و با صدایی آهسته گفت:
«از اول می‌دونستم شما دوتا بالاخره…»
در همان لحظه، چیاو چینگیو بیدار شد.
مین‌شنگ سری تکان داد و با دست اشاره کرد که بحث را تمام کند. زن هم با اکراه عقب کشید.
تا در ماشین باز شد، خانم فنگ فوراً به سمت چیاو چینگیو رفت:
«چینگ‌چینگ! وای، چند ساله ندیدمت، حسابی تغییر کردی! روز به روز خوشگل‌تر شدی!»
مین‌شنگ با خونسردی جلو آمد، بازویش را دور چیاو چینگیوی خواب‌آلود حلقه کرد و در حالی که چانه‌اش را بالا می‌گرفت، با لحنی شوخ گفت:
«خب، ما دیگه بریم، خانم فنگ.»
اگر دوست داری، بقیه داستان رو هم ترجمه کنم.
الان دقیقاً رسیدیم به اون بخش که می‌رن طبقه دوم و دیالوگ‌ها درباره خانم فنگ و گذشته چینگیو شروع می‌شه.

گ
وقتی به طبقه دوم رسیدند، چیاو چینگیو سریع خودش را از آغوش مین‌شنگ آزاد کرد.
«چرا باید این کار رو جلوی خانم فنگ بکنی…»
مین‌شنگ با لبخندی شاد گفت:
«برای اینکه به اون متکبر نشون بدم، ببین آیا جرأت می‌کنه دوباره باعث گریه‌ات بشه یا نه.»
چند ثانیه بعد، چیاو چینگیو با درک قضیه گفت:
«آها…»
مین‌شنگ کلیدها را درآورد، در آپارتمان را باز کرد و سپس چیاو چینگیو را به داخل حمل کرد. لب‌هایش را روی گوش او گذاشت و آرام گفت:
«می‌خوای دست من رو برای همیشه نگه داری؟»
چیاو چینگیو کمی خجالت‌زده لبخند زد و پاسخ داد:
«قبلاً که گفتم.»
مین‌شنگ او را محکم‌تر در آغوش گرفت و با نگاهی جدی گفت:
«من خیلی، خیلی دوستت دارم.»
چیاو چینگیو سرش را روی سینه‌اش گذاشت و به آرامی خندید:
«من هم… آه!»
ناگهان از جا پرید و نامه‌ای را که روی میز بود برداشت.
«نامه رسید! تو قبلاً خونده بودیش؟»
مین‌شنگ سرش را تکان داد. چهره‌ی چینگیو قرمز شد و گوش‌هایش گلگون گردید.
«چه شرم‌آور!»
چیاو چینگیو سرش را در سینه‌ی او فرو برد و خندید.
مین‌شنگ ناگهان او را روی تخت فشار داد و گفت:
«اون موقع‌ها خیلی سرکش بودی.»
چیاو چینگیو گفت:
«نه، من…»
مین‌شنگ لب‌هایش را به گردن او نزدیک کرد و با لحن بازیگوش گفت:
«اون چیزهایی که خجالت می‌کشیدی بگی، چی بود؟»
چیاو چینگیو سرش را از لب‌های او دور کرد و گفت:
«آه‌شنگ، بذار یه موضوع فوری رو اول بهت بگم.»
مین‌شنگ دست کشید و پرسید:
«چی شده؟»
صدای ناامیدی و شکایت در صدایش بود که باعث شد چینگیو بخندد.
«گوان لان همین الان اینو بهم گفت.»
مین‌شنگ از جای خود بلند شد و گفت:
«باشه، بگو.»
چیاو چینگیو با جدیت گفت:
«یادت هست داستان عمه‌ی چین که به اسم عمه چین توی دهکده‌ی نان‌چیا گفته بودم؟»
مین‌شنگ جواب داد:
«بله، زندگی غم‌انگیزی داشت.»
چیاو چینگیو گفت:
«عمه چین از هبی بود، وقتی کوچک بود همراه خانواده به پکن رفت. چون گوان لان اونجا بود، من اطلاعاتی که از دفترچه خاطرات عمه چین داشتم بهش دادم—اسم پدر و مادرش، محل کار و آدرس خونه‌شون—و خواستم بررسی کنه که آیا پدر و مادرش هنوز زنده‌اند یا نه.»
مین‌شنگ تأیید کرد و دست چیاو چینگیو را گرفت.
چینگیو ادامه داد:
«گوان لان همین الان زنگ زد و گفت پدر عمه چین، چین شوچینگ رو توی خانه سالمندان پکن پیدا کرده. اون پیرمرده هشتاد ساله‌ست ولی مدت‌هاست دمانس گرفته، حالش خیلی بد است و ممکنه هر لحظه از دنیا بره.»
«مادر عمه چین چند سال بعد از اینکه ربوده شد مرد. پدرش دیگه هیچ کسی رو به یاد نمیاره، چند ساله بستریه، و مدام به هر کس که نزدیک میشه میگه منتظر دخترش هست.»
مین‌شنگ نشست.
چینگیو با چشمانی پاک و آرام گفت:
«پس موضوع فوری اینه که می‌تونیم فردا صبح با هم بریم پیش پیرمرد؟ به پکن؟»
مین‌شنگ بدون تردید جواب داد:
«باشه، ولی اون دمانس داره و ما غریبه‌ایم…»
چیاو چینگیو سرش را تکان داد و لبخند زد:
«ما غریبه نیستیم. تو خونه سالمندان بهش می‌گیم پدر بزرگ. تو می‌شی شی شی، یعنی «امید»، و من می‌شم پان پان، یعنی «انتظار».»
چشمان مین‌شنگ روشن شد، پر از مهر و محبت.
چیاو چینگیو ادامه داد:
«می‌خوایم به پیرمرد بگیم که گرچه عمه چین زندگی سختی داشته، اما دو بچه داشت که سالم و سلامت بزرگ شدند، شغل خوبی دارند و زندگی خوبی دارند.»
«چون من دفترچه خاطرات عمه چین رو خوندم، خیلی چیزها درباره کودکی‌اش می‌دونم، پس پیرمرد فکر نمی‌کنه دروغ می‌گیم.»
چینگیو آهسته گفت:
«بذار پیرمرد با آرامش بمیره.»
او نزدیک‌تر شد و سرش را بالا گرفت و چانه‌اش را بوسید.
«اصلاً تو دوست داری دوباره کسی رو پدربزرگ صدا بزنی، مگه نه؟»
مین‌شنگ نتوانست چیزی بگوید، فقط صورت چینگیو را گرفت و بوسه‌ای نرم و مقدس روی پیشانی‌اش گذاشت.
چینگیو خوشحال شد و گوشی‌اش را برداشت:
«عالیه! به گوان لان می‌گم فردا راهنماییمون کنه.»
در همین حال، مین‌شنگ به آن دختر خالص و بی‌باک نگاه می‌کرد، همانطور که روز اول دیده بودش—نور ملایمی از او می‌تابید.
چشمش به جعبه مخملی و کوچک زیر بالش افتاد که انگشتری با شش چنگال الماس در آن آرام گرفته بود.
انتخاب این روز کاملاً حساب شده بود.
امروز بیست و دومین سال تولد مین‌شنگ بود، سالگرد اولین دیدارشان.
بعد از شام، با هم به کنسرت فی‌شلونگ می‌رفتند به نام «نام تو عشق است.»
اما چرا باید تا بعد از تمام مراسم رسمی آن روز صبر کنند تا چینگیو خودش انگشتر را پیدا کند و بعد حرف بزنند؟
مین‌شنگ نیازی به این تظاهرها نداشت.
او می‌خواست همین الان به این دختر فوق‌العاده بگوید که می‌خواهد همیشه کنار او باشد.
چرا منتظر بماند؟
چشم‌هایش را بست، نفس عمیقی کشید و با تمام وجود به چینگیو نگاه کرد.

ادامه ترجمه:
مین‌شنگ آرام قدم برداشت، به سمت چینگیو نزدیک شد. نفس عمیقی کشید و زانو زد. چشم‌هایش را به چشمان شفاف و زلال دختر دوخت.
«چیاو چینگیو،» صدایش پر از احساس و استواری بود، «می‌خواهی دست من را برای همیشه در دستت بگیری؟»
چیاو چینگیو، لبخندی زد، قلبش تندتر زد، و چشمانش پر از اشک شد.
این لحظه سرنوشت‌ساز، پر از عشق و تعهد بود، نقطه‌ای که زندگی‌شان برای همیشه به هم گره خورد.

زندگی دانشگاهی دقیقاً همان‌طور بود که وانگ مومو قبلاً توصیف کرده بود – سیال و روان. هر روز یعنی دویدن در سراسر پردیس وسیع برای کلاس‌ها، با هم‌اتاقی‌هایی از هیلونگ‌جیانگ تا هاینان، از گوشه‌وکنار چین. شب‌ها، گفتگوهایشان به همه چیز می‌کشید؛ از شایعات سلبریتی‌ها تا داستان‌های عاشقانه اساتید، از حساب دیفرانسیل تا وال‌استریت.
چیاو چینگیو فقط گاهی در این بحث‌ها شرکت می‌کرد، اما خودش حس می‌کرد بیش از تمام سال‌های گذشته‌اش حرف می‌زند – وارد این محیط جدید که شده بود، دوباره کند بودنش در سازگاری را حس می‌کرد. دانشگاه بیش از حد پر از تجربه‌ها بود؛ به‌سختی می‌توانست هم‌پای آن پیش برود.

هم‌اتاقی‌هایش او را “چیان‌چیان” صدا می‌زدند، چون اغلب لبخندی محو می‌زد و می‌گفتند شفافیتی همچون آب کم‌عمق دارد. این لقب مهربانانه در عرض چند روز در دانشگاه پیچید، و گاهی در مسیر پردیس، پسرهای ناآشنا با لبخند او را “چیان‌چیان” صدا می‌کردند. واکنش همیشگی‌اش بی‌اعتنایی بود – سردی‌اش نسبت به پسرها، سپری محافظ برایش شده بود.

اما همین رفتار، باعث شد پسرهای بیشتری دنبالش بیفتند. مدت زیادی از شروع ترم نگذشته بود که نصف تماس‌های خوابگاه برای او بود. در کلاس، پسرها سعی می‌کردند کنار او بنشینند، و در کتابخانه حتی برایش جا رزرو می‌کردند. بعضی‌ها هر شب برایش پیام شب‌بخیر می‌فرستادند، عده‌ای مرتب او را به غذا و فیلم دعوت می‌کردند، و حتی چند نفر برایش گل و هدیه به خوابگاه دخترانه فرستاده بودند.

شوخی‌های هم‌اتاقی‌ها باعث ناراحتی چیاو چینگیو می‌شد. حتی یک بار در گفتگوی شبانه جدی گفت: “شاید این پسرها فقط مسابقه گذاشته‌اند که چه کسی زودتر خسته‌کننده‌ترین دختر کلاس را به دست می‌آورد!” حرفش سه هم‌اتاقی را متعجب و ناراحت کرد.

یکی گفت: “خیلی سردی.” دیگری گفت: “نکنه خودت نمی‌دونی چه قیافه‌ای داری…” سومی با ناراحتی گفت: “چیان‌چیان، تو واقعاً درباره خودت سوءتفاهم داری! عکس‌های بی‌نقصی که توی دوره آموزش نظامی ازت گرفتن رو دیدی؟ می‌دونی چند تا تاپیک توی فروم دانشگاه براش باز شده؟”

چیاو چینگیو هیچ‌وقت وارد فروم دانشگاه نشده بود – هم به‌خاطر تنفر ذاتی از نظرات شلوغ، هم به‌خاطر نداشتن لپ‌تاپ و عادت نداشتن به اینترنت. تازه، حسابی سرش شلوغ بود – علاوه بر درس، کار تدریس خصوصی هم گرفته بود و هفته‌ای چهار بار نصف شهر را برای آموزش خصوصی طی می‌کرد، و باقی وقتش را صرف کتاب‌های کتابخانه می‌کرد.

از شوخی‌های هم‌اتاقی‌ها معذب شد و با صدای آرامی، انگار برای دفاع از خودش گفت: “چون تو دبیرستان همیشه تنها بودم…” یکی از هم‌اتاقی‌ها پرید وسط: “به خاطر اینکه زیادی خوشگل بودی؟” چیاو چینگیو سریع انکار کرد: “نه، من اونقدر خوشگل نیستم.”
اما بی‌اختیار چهره‌ی چیائو بایو و بعد هم مینگ شنگ به ذهنش آمد و دلش پر از موج‌های تو در تو شد. گفت: “گذشته مثل دود می‌مونه، نمی‌خوام راجع بهش حرف بزنم.”

هم‌اتاقی‌ها که تغییر حالش را دیدند، موضوع را عوض کردند و به‌جای آن شروع کردند به امتیاز دادن به پسرهایی که دنبالش بودند، از نظر قیافه، رشته، نمره‌ها، آینده شغلی و خانواده. آن‌ها پرحرفی می‌کردند و چیاو چینگیو ساکت گوش می‌داد، انگار که همه این حرف‌ها به او ربطی نداشت.
اما وقتی هر سه به این نتیجه رسیدند که “جیانگ زی‌یون” – دانشجوی ارشد از همان دانشکده – بالاترین امتیاز را دارد، چیاو چینگیو بالاخره واکنش نشان داد.

لبخندی زد و گفت: “شوخی نکنید. اون قیافه‌اش مثل پسرای هوس‌بازه.” یکی از هم‌اتاقی‌ها گفت: “باباش استاد دانشکده‌مونه، خوش‌تیپ و از یه خانواده خوب، کلی دختر دنبالش هستن.” دیگری گفت: “تو فقط چون خوش‌تیپه فکر می‌کنی هوس‌بازه. ما که ندیدیم با کسی قرار بذاره. تازه، معمولاً کسی رو به غذا دعوت نمی‌کنه، چرا تو ردش کردی؟” چیاو چینگیو با خونسردی گفت: “چه کسی بعد از یه ملاقات، دختر رو به غذا دعوت می‌کنه؟ به نظرم قابل اعتماد نیست.” یکی گفت: “اون عاشقت شده از همون نگاه اول!” او خندید: “من به عشق در نگاه اول اعتقادی ندارم.”

هم‌اتاقی‌ها با درماندگی خندیدند: “پس یعنی هیچ‌کدوم از این پسرها شانسی ندارن.” چیاو چینگیو چشم‌هایش را بست و تصویر مینگ شنگ را به یاد آورد، همان‌طور که با لباس ورزشی گشاد، کنار درب سلف غذاخوری تکیه داده بود و نور خورشید رویش می‌تابید.
دلش به درد آمد.
جیانگ زی‌یون خوش‌تیپ بود؟ او شک داشت.

یکی از هم‌اتاقی‌ها گفت: “من مطمئنم که چینگ‌یوی کسی رو دوست داره، وگرنه این‌جوری همه رو رد نمی‌کرد.” دیگری گفت: “یا شاید شکست عشقی خورده. بگو چیان‌چیان، به ما بگو.” سومی هیجان‌زده پرسید: “نکنه دختر دوست داری؟”

چیاو چینگیو با لبخند گفت: “نه، موضوع این چیزها نیست. فقط ذهنم پر از درس و کاره، هیچ فضایی برای عشق باقی نمونده.” هم‌اتاقی‌ها با خنده و دل‌سوزی گفتند: “جوانی‌تو تلف می‌کنی!” چیاو چینگیو با خنده‌ای تلخ گفت: “آره، من خیلی خسته‌کننده‌ام.”

ادامه این داستان همون حال‌وهوای تلخ و شیرین گذر از نوجوانی به بزرگسالی رو داره؛ جایی که چیاو چینگیو بین استقلال مالی، عشق، خانواده و هویت خودش سرگردانه.

چینگ یو با یه نامه نظرش عوض شد البته میدونم که شرایط خانوادش متفاوت و فرق میکزد اما اینکه این چند سال حتی به منگ شینگ فکر نکرد همت پولادین میخواد اگر من بجایش بودم بخاطر غلبه احساساتم فکرم درگیر میشد

فرهنگ چینی آب نماد فراوانی، و جریان زندگی  پاکی، شفافیت، آرامش، تغییر و انعطاف پذیری است. علاوه بر این، آب در فرهنگ چینی با احساسات، آگاهی های درونی و زندگی معنوی نیز مرتبط است. آب می تواند آرامش بخش و شفابخش باشد و به ایجاد تعادل و هماهنگی در محیط کمک کند: اگر در متن آهنگ قسمت ۱۹ سریال دقت کرده باشین تکرار میشه« کاش آب روان به عقب بر میگشت و مرا با خود به آغوشش می کشید کاش منم مثل آب روان بی دغدغه بودم اگر مثل آب جاری و زلال بودم اشک می ریختم و به عقب برنمی گشتم »بی یو به رهایی آب غبطه می خورد و آرزو می کرد کاش به جای آب بود برای همین در کنار دریا خودکشی کرد و مفهوم سریال خیلی تلخ قلب ببینده رو خراشید چون چیزی که بی یو رو کشت بیماری و ایدز نبود بلکه قضاوت های مردم بود که به فروپاشی نزدیک کرد.